Του Κώστα Ράπτη
Η Νέα Υόρκη δεν είναι η πιο αντιπροσωπευτική πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι όμως πάντα η πραγματική πρωτεύουσα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εκλέγοντας τον Ζόραν Μαμντάνι ως δήμαρχό της απέδειξε ότι είναι και ένα ενδιαφέρον πολιτικό εργαστήριο.
Η ανάδειξη στην κορυφαία θέση της μεγαλούπολης ενός 34χρονου που αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστής, κατάγεται από την Ινδία και μεγάλωσε στην Ουγκάντα, απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα πριν μόλις επτά χρόνια, αναφέρεται υπερηφάνως στη μουσουλμανική του πίστη και διεκδίκησε αρχικώς το χρίσμα των Δημοκρατικών και κατόπιν τη δημαρχία από τη θέση του απόλυτου outsider, έχοντας απέναντί του το νεογιορκέζικο κατεστημένο, την πολιτική δυναστεία των Κουόμο και εντέλει τον ίδιο τον πρόεδρο Τραμπ, αποτελεί οπωσδήποτε μεγάλη πολιτική έκπληξη.
Μία έκπληξη η οποία κατέστη δυνατή χάρη στη διάψευση της "παραδεδομένης σοφίας” για το πώς κερδίζονται στις μέρες μας οι εκλογές, ήτοι με έμφαση στην επικοινωνία, με όπλο τις προεκλογικές χορηγίες, με μετατόπιση στο "κέντρο”, με λείανση των αιχμών που θα μπορούσαν να δυσαρεστήσουν τη μία ή την άλλη κατηγορία ψηφοφόρων (ή χορηγών) και ολοένα και πιο συχνά πλέον με προβολή των φόβων για τα χειρότερα και όχι της ελπίδας.
Με τον Μαμντάνι συνέβησαν τα ακριβώς αντίθετα.
