Ανάλυση DW

Ήταν μία γιορτή της Δημοκρατίας. Αν και θα μπορούσαν να το δουν και αλλιώς οι κερδισμένοι των εκλογών, που ξαφνικά έβλεπαν την εξουσία να γλιστράει μέσα από τα χέρια τους. Γιατί οι νικητές των βουλευτικών εκλογών του 1969 στη Γερμανία δεν ήταν οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) του Βίλλυ Μπραντ (42,7%), αλλά η Χριστιανική Ένωση (CDU/CSU) του Κουρτ Κίζινγκερ (46,1%), που όμως δεν μπορούσε να συγκυβερνήσει με κανέναν.

Με τη στήριξη των… Φιλελευθέρων

Άλλωστε μόνο ένας πιθανός υποψήφιος υπήρχε. Ήταν το Φιλελεύθερο Κόμμα (FDP) του Βάλτερ Σέελ και του Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, ο οποίος αργότερα έμελλε να γίνει ο μακροβιότερος υπουργός Εξωτερικών στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Σε μία ιστορική εξέλιξη, το FDP αποφάσισε να συμπράξει με το SPD.

Βέβαια το FDP της εποχής εκείνης δεν ήταν οι Φιλελεύθεροι των hedge funds, ήταν οι Φιλελεύθεροι του εκσυγχρονισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού. Εκείνοι άνοιξαν την πόρτα της εξουσίας, για να την περάσει πρώτος ο Βίλλυ Μπραντ (κι αυτοί μαζί του, όμως).

Άναυδοι έμειναν οι χρονογράφοι της εποχής: Ο "ατσαλάκωτος" Κίζινγκερ, άλλοτε μέλος του ναζιστικού κόμματος και ανώτερο στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών ως το 1945, αποχωρεί από την εξουσία παρότι κέρδισε τις εκλογές, για να τον διαδεχθεί ποιος; Ο Βίλλυ Μπραντ, ο άνθρωπος που διέφυγε στη Νορβηγία θαλασσοδαρμένος και κρυμμένος σε ψαροκασέλες για να αποφύγει τον πόλεμο και τους ναζί, που κατηγορήθηκε αργότερα ως άπατρις και ρίψασπις, που λοιδορήθηκε από υπερσυντηρητικούς ψηφοφόρους ως "αγνώστου πατρός" και ποιος ξέρει τι άλλο... Για μία ακόμη φορά επιβεβαιωνόταν πάντως ότι οι Γερμανοί ψηφοφόροι απεχθάνονται τα "πολιτικά τζάκια".