Του Κώστα Ράπτη
Από τις απειλές για επιβολή δασμών στη διεκδίκηση, μη αποκλειομένης ακόμη και της χρήσης βίας, ευρωπαϊκού εδάφους, όπως η Γροιλανδία. Προτού καν επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, ο ανοικονόμητος Ντόναλντ Τραμπ βυθίζει την διατλαντική σχέση στην πιο μεγάλη αναστάτωση. Την ίδια στιγμή, ο αυριανός υπερυπουργός του, Έλον Μασκ παρεμβαίνει ανοιχτά (με όλο το θράσος που του εξασφαλίζει η ιδιότητα του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο και αφεντικού του Χ) στην εσωτερική πολιτική ζωή της Γερμανίας, η οποία οδεύει προς εκλογές, και της Βρετανίας, ενώ εκφράζεται με τον πιο ανοίκειο τρόπο για τον ανατραπέντα πρωθυπουργό του Καναδά, Τζάστιν Τριντό. Άλλωστε, ο πολιτικός του προϊστάμενος έχει βάλει στο στόχαστρο και τον Καναδά, απειλώντας να τον μετατρέψει σε αμερικανική πολιτεία.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί μια προεδρία που θεωρούσαμε ότι θα επικεντρωθεί στην (οικονομική, αν μη τι άλλο) αναμέτρηση με την Κίνα, εγκαινιάζεται με τέτοια φραστική επιθετικότητα εναντίον συμμάχων;
Φυσικά οι δηλώσεις Τραμπ δεν θα ληφθούν τοις μετρητοίς: ο τρόπος που ο νεουορκέζος μεγιστάνας ασκεί την "τέχνη του ντιλ" είναι γνωστός. Ούτε όμως μπορούν να παραγραφούν: και μόνη η προκλητικότητά τους δημιουργεί αντικειμενικό πολιτικό γεγονός. Για την ακρίβεια, επαναφέρει τις σχέσεις των κρατών σε μία εποχή πριν την διαμόρφωση του διεθνούς δικαίου όπως το γνωρίζουμε, σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσε η ωμή ισχύς των όπλων ή του χρήματος. (Υπενθυμίζεται ότι οι ΗΠΑ απέκτησαν την σημερινή τους μορφή με μεγάλες πράξεις εξαγοράς επικρατειών, όπως της Λουιζιάνας το 1803 και της Αλάσκας το 1867).
Το να διακηρύσσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι η αλλαγή συνόρων δια της βίας είναι απαράδεκτη έχει κάτι το κωμικοτραγικό, όταν αφορά την ηγέτιδα δύναμη της συμμαχίας στην οποία ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών. Και όταν η άμεσα απειλούμενη είναι η Δανία, γείτονας της Σουηδίας και της Φινλανδίας που εντάχθηκαν εσπευσμένα στο ΝΑΤΟ για... τον φόβο του Πούτιν.