"Διπλά εντυπωσιακή" είναι η είδηση που μας έρχεται από τη Δανία. Πρώτον, η συμπαθής χώρα του Βορρά καθιέρωσε τη σύνταξη στα 70 από το 2040. Δεύτερον, η σχετική απόφαση στο Κοινοβούλιο ελήφθη με ευρεία πλειοψηφία (81 ψήφοι υπέρ, 21 κατά) και χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, για να μη μιλήσουμε για απεργιακές κινητοποιήσεις.
Έτσι λοιπόν οι Δανοί έχουν το υψηλότερο όριο συνταξιοδότησης στην Ευρώπη. Έχουν και μερικούς από τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές στην Ευρώπη. Παρά ταύτα, δηλώνουν τα τελευταία χρόνια ότι είναι από τους πιο ευτυχισμένους λαούς στην Ευρώπη. Γιατί όχι;
Αν εξετάσουμε το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος με σκανδιναβική ψυχραιμία και νηφαλιότητα (παρότι για τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς οι Δανοί δεν είναι Σκανδιναβοί, αλλά μάλλον Μεσογειακοί, όμως αυτή είναι μία άλλη συζήτηση…), θα διαπιστώσουμε μία πικρή αλήθεια: Όταν όλο και λιγότεροι νέοι καλούνται να συντηρήσουν όλο και περισσότερους συνταξιούχους, οι οποίοι μάλιστα ζουν όλο και περισσότερο, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Και οι πιθανές διέξοδοι είναι ελάχιστες.
Οι εναλλακτικές λύσεις
Για την ακρίβεια, έχουμε τρεις εναλλακτικές λύσεις: Να ανεβάσουμε το όριο συνταξιοδότησης, να αυξήσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές ή να μειώσουμε τις κρατικές συντάξεις. Παραβλέπουμε άλλες, εντελώς θεωρητικές και δύσκολα εφαρμόσιμες επιλογές. Όπως ο εντοπισμός των λαμπρών νέων και των "έξυπνων" εργοδοτών που προτιμούν να δουλεύουν με "μαύρα". Όπως η λεηλασία του κρατικού προϋπολογισμού εις βάρος των επόμενων γενεών. Όπως ο κατακρημνισμός των ηλικιωμένων στον Καιάδα…