Του Κώστα Ράπτη
Στην κορύφωση της πανδημίας του κορονοϊού οι χώρες της Ε.Ε. εμφάνισαν το λυπηρό θέαμα να αποσπούν η μία από την άλλη ακόμη και φορτία μασκών στα αεροδρόμια, ενώ ως προς την εμβολιαστική θωράκιση απηύθυναν, με πρώτο τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, την αντιφατική κατηγορία προς την υπό αποχώρηση Βρετανία τόσο ότι δεν τροφοδοτεί την άλλη όχθη της Μάγχης σε επαρκείς ποσότητες με το βρετανικής παραγωγής σκεύασμα της Astra Zeneca, όσο και ότι αυτό δεν είναι επαρκώς ασφαλές.
Μισή δεκαετία αργότερα, η αίσθηση της απειλής, όχι υγειονομικής αυτή τη φορά αλλά πολεμικής, είναι και πάλι ισχυρή, ο Εμανουέλ Μακρόν, καίτοι αποδυναμωμένος στο εσωτερικό, ακόμη προβάλει ως πρωταγωνιστής στα πανευρωπαϊκά πράγματα, η Βρετανία έχει μετατραπεί εκ νέου σε αναντικατάστατο φίλο, ενώ τα κενά στην παραγωγική βάση της Γηραιάς Ηπείρου δεν αφορούν πλέον τις μάσκες ή τα εμβόλια αλλά την ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση του στρατιωτικού επανεξοπλισμού.
Και το κυριότερο: η αντιφατικότητα των όσων λέγονται και διαπράττονται δεν είναι μικρότερη, ούτε έχουν υποχωρήσει οι εθνικές ιδιοτέλειες που υποκρύπτονται πίσω από ό,τι παρουσιάζεται ως πανευρωπαϊκή πανστρατιά.
Οι ηγέτες των "27” πραγματοποιούν σήμερα έκτακτη σύνοδο κορυφής, μάλλον για... να βγάλουν την υποχρέωση. Διότι οι κυριότεροι εξ αυτών, μαζί με τους επικεφαλής των κοινοτικών οργάνων, έχουν ήδη δοκιμάσει τις προηγούμενες ημέρες, στο Παρίσι και στο Λονδίνο, άλλα ad hoc σχήματα, με τη συμμετοχή χωρών εκτός Ε.Ε., αλλά όχι του συνόλου των κρατών-μελών, καθώς κάποια εξ αυτών, όπως η Σλοβακία και η Ουγγαρία προεξοφλούνταν ότι θα έφερναν ενοχλητικές αντιρρήσεις, ενώ άλλα (στα οποία συμπεριλαμβάνεται εν μέρει και η Ελλάδα) θεωρούνταν απλώς περιορισμένου ειδικού βάρους. Πρόκειται για καίρια αμφισβήτηση του ρόλου της Ε.Ε. από μέρους όχι κάποιων κακόβουλων τρίτων, αλλά των ίδιων των ηγετών της.
