Του Κώστα Ράπτη
Ο Ρόμπερτ Σκιντέλσκι είναι ομότιμος καθηγητής οικονομικής ιστορίας, ευρύτερα γνωστός ως συγγραφέας τρίτομης βιογραφίας του Μάιναρντ Κέινς. Είναι επίσης (ανεξάρτητο) μέλος της Βουλής των Λόρδων, όπου συνιστά μια μάλλον μοναχική φωνή απέναντι στο πολεμοχαρές κλίμα των ημερών. Τις ιδιαίτερες απόψεις του για την ουκρανική κρίση τις αποτυπώνει στο τελευταίο κείμενό του στο Substack, θέτοντας καταρχήν στο στόχαστρό του την Αναθεωρημένη Στρατηγική Άμυνας της Βρετανίας (2024) και τον κύριο συγγραφέα της, λόρδο Ρόμπερτσον, ο οποίος ήταν ο κύριος συγγραφέας της Αναθεώρησης Στρατηγικής Άμυνας της Βρετανίας, η οποία δημοσιεύθηκε στις 2 Ιουνίου 2024.
Η Αναθεώρηση επιδιώκει ουσιαστικά να εμφυτεύσει μια νοοτροπία ετοιμότητας για πόλεμο στην κοινωνία, επιμένοντας ότι το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να είναι "καλύτερα προετοιμασμένο για πόλεμο υψηλής έντασης και παρατεταμένο" και ότι η πολεμική του ικανότητα, και επομένως η αποτρεπτική του ικανότητα, θα πρέπει να "διαπερνά κάθε πτυχή της κοινωνίας".
Ωστόσο, ο Σκιντέλσκι θεωρεί παράδοξη την παρουσίαση της ρωσικής απειλής από μέρους του Ρόμπερτσον. Παρουσιάζει τη Ρωσία ως οικονομικά αποτυχημένη, στρατιωτικά ανίκανη ("προχωρώντας ένα χιλιοστό τη φορά" στην Ουκρανία) και δημογραφικά σε κατάρρευση ("η νεότερη γενιά εξαλείφεται"), ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι η Ρωσία αποτελεί υπαρξιακή απειλή όχι μόνο για τους γείτονές της αλλά και για την Ευρώπη στο σύνολό της (το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται "άμεσα στο στόχαστρο").
Αυτοί οι δύο ισχυρισμοί δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα αληθείς. Ένα κράτος που υφίσταται οξεία δημογραφική παρακμή, ένας στρατός ακινητοποιημένος και μια οικονομία που καταρρέει δεν μπορούν ταυτόχρονα να αποτελέσουν απειλή για την Ευρώπη σε πολλαπλά θέατρα. Εξ ου και, για την επίτευξη κάπως μεγαλύτερης αξιοπιστίας, υπονοείται ότι η ρωσική απειλή κατά της οποίας πρέπει να οπλιστούμε παίρνει τη μορφή "γκρίζου πολέμου" και όχι πολέμου: κυβερνοεπιθέσεις, εκστρατείες παραπληροφόρησης, δολιοφθορά, πολιτική ανάμειξη και επιχειρήσεις δι’ αντιπροσώπων – ενέργειες ακριβώς κάτω από το όριο του πολέμου, οι οποίες στην πραγματικότητα εξαλείφουν τη διάκριση μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Αλλά είναι παράλογο, επιμένει ο Σκιντέλσκι, να υποστηρίζεται ότι τέτοιες απειλές, οι οποίες μπορεί κάλλιστα να υπάρχουν, δικαιολογούν τη δαπάνη ενός επιπλέον 4% του ΑΕΠ για την άμυνα "ολόκληρης της κοινωνίας".
Το επιχείρημα του Ρόμπερτσον αποτελεί κλασική περίπτωση υπερπληθωρισμού απειλών (ή, λιγότερο ευγενικά, παράνοιας), που ορίζεται ως μια αβάσιμη ή υπερβολική πεποίθηση ότι οι άλλοι είναι εχθρικοί, απειλούν, κατασκοπεύουν ή συνωμοτούν.
Η συζήτηση στη Βουλή των Λόρδων στις 8 Δεκεμβρίου μετέδωσε την ίδια αίσθηση ανησυχίας, με τους ομιλητές από όλα τα πολιτικά κόμματα να ενθαρρύνουν μια κινητοποίηση "ολόκληρης της κοινωνίας" και να θρηνούν τον υποτιθέμενο εφησυχασμό του κοινού, ιδίως μεταξύ των νέων. Οι συνάδελφοι του Σκιντέλσκι επέμειναν ότι η Βρετανία πρέπει να "ξυπνήσει για την απειλή που αντιμετωπίζει" (Λόρδος Κόουκερ) και προειδοποίησαν ότι η χώρα δέχεται ήδη επίθεση "τόσο στο εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό" (Λόρδος Ρόμπερτσον). Η ατμόσφαιρα ήταν επείγουσα: τα παραδοσιακά όρια μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής σφαίρας αντιμετωπίστηκαν ως ξεπερασμένα, με τους λόρδους να ζητούν βήματα συγκρίσιμα με αυτά που ελήφθησαν στη Γαλλία και τη Γερμανία για να τεθεί το Ηνωμένο Βασίλειο σε "συγκρίσιμη ετοιμότητα" (Βαρόνη Γκόλντι) και να "επανασυνδεθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις με τις κοινωνικές συμπεριφορές… ιδιαίτερα μεταξύ των νέων" (Λόρδος Στίρουπ). Ο υπουργός, Λόρδος Κόουκερ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απειλή είναι "πάνω μας τώρα, όχι σε ένα χρόνο" – μια φόρμουλα που αντικατοπτρίζει λιγότερο μια μετρημένη αξιολόγηση συγκεκριμένων κινδύνων και περισσότερο μια αυξανόμενη πολιτική προθυμία για αναμόρφωση της κοινωνίας γύρω από ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας.
Αλλά μια τέτοια παράνοια δεν είναι καθόλου μοναδική στον Ρόμπερτσον. Απλώς επαναλαμβάνει τη δυτική αφήγηση ότι η Ρωσία είναι μια εγγενώς επιθετική δύναμη, της οποίας ο αυταρχικός χαρακτήρας την καθιστά ανίκανη να τηρήσει τις συμφωνίες. Ένα στοιχείο που αναφέρεται επανειλημμένα είναι η παραβίαση από τη Μόσχα του Μνημονίου της Βουδαπέστης του 1994, βάσει του οποίου η Ουκρανία παρέδωσε τις σοβιετικές πυρηνικές κεφαλές στην επικράτειά της και προσχώρησε στη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων ως κράτος χωρίς πυρηνικά όπλα, σε αντάλλαγμα για "εγγυήσεις ασφαλείας" από τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 και η εισβολή της στην Ουκρανία το 2022 αναφέρονται ως αποφασιστική απόδειξη ότι δεν μπορεί να βασιστεί κανείς στις ρωσικές διαβεβαιώσεις. Αυτό, με τη σειρά του, κρύβεται πίσω από την κυρίαρχη ευρωπαϊκή άποψη ότι η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί αποφασιστικά στην Ουκρανία. Διαφορετικά, απλώς θα χρησιμοποιήσει κάθε ανάσα για να ανασυνταχθεί και να συνεχίσει την επιθετικότητά της.
Ωστόσο, συνεχίζει ο Σκιντέλσκι, αυτή είναι μια μονόπλευρη ερμηνεία του Μνημονίου της Βουδαπέστης. Πρώτον, η Ουκρανία δεν διέθετε ποτέ ανεξάρτητη πυρηνική ικανότητα: οι κεφαλές ήταν σοβιετικές και όλα τα συστήματα διοίκησης και ελέγχου, συμπεριλαμβανομένων των κωδικών εκτόξευσης, παρέμειναν στη Μόσχα. Η Ουκρανία είχε τον εξοπλισμό, αλλά όχι τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιήσει. Δεύτερον, το Μνημόνιο της Βουδαπέστης ήταν μια πολιτική δέσμευση και όχι μια νομικά εκτελεστή συνθήκη, καθώς δεν διέθετε κανέναν μηχανισμό επιβολής. Όπως όλες οι πολιτικές δεσμεύσεις, ήταν προϊόν περιστάσεων και προσδοκιών. Η περίσταση ήταν η γεωπολιτική κατάρρευση της Ρωσίας τη δεκαετία του 1990. Η προσδοκία ήταν ότι η ανεξάρτητη Ουκρανία θα παρέμενε εντός του μετασοβιετικού χώρου. (Η Ουκρανία ήταν ιδρυτικό μέλος της μετασοβιετικής Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών, αν και δεν επικύρωσε ποτέ τη συμμετοχή της.)
Οι προσδοκίες της Ρωσίας βασίζονταν στις πολιτικές διαβεβαιώσεις των ίδιων των ηγετών της Ουκρανίας. Ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας, Λεονίντ Κούτσμα, ο οποίος υπέγραψε το Μνημόνιο της Βουδαπέστης, επιβεβαίωσε επανειλημμένα το αδέσμευτο καθεστώς της Ουκρανίας, την πρόθεσή της να παραμείνει στρατιωτικά ουδέτερη και τη δέσμευσή της για συνεχή συνεργασία με τη Ρωσία μέσω διαφόρων θεσμών της ΚΑΚ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας, οι Ουκρανοί ηγέτες δήλωσαν δημόσια ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν ήταν υπό εξέταση, ενώ η οικονομία και οι αμυντικές βιομηχανίες της Ουκρανίας παρέμειναν βαθιά συνδεδεμένες με τη Ρωσία. Παρόλο που τίποτα από αυτά δεν κωδικοποιήθηκε στο Μνημόνιο, η Ρωσία το αντιμετώπισε ως το πολιτικό πλαίσιο που διέπει τη συμφωνία του 1994 – μια συμφωνία που πιστεύει ότι ανατράπηκε από τη Διακήρυξη του Βουκουρεστίου του 2008 ("Η Ουκρανία θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ") και τη συνταγματική τροποποίηση της Ουκρανίας το 2019, η οποία κατέστησε τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. "μη αναστρέψιμο" πολιτικό στόχο.
Οπότε ναι, συμπεραίνει ο Σκιντέλσκι, η Ρωσία παραβίασε μια πολιτική δέσμευση – η οποία όμως εξαρτιόταν από μια παραβιασμένη ουκρανική δέσμευση.
Έχει γίνει βασική αρχή της "τάξης που βασίζεται σε κανόνες" μας ότι τα διεθνή σύνορα είναι ιερά, ακόμη και αν έχουν δημιουργηθεί αυθαίρετα (όπως ίσχυε για τα περισσότερα κράτη στη Μέση Ανατολή) ή αν οι συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκαν έχουν αλλάξει. Η σημερινή Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς αναδιαμόρφωσης των συνόρων. Στην αυτοκρατορική Ρωσία δεν υπήρχε πολιτική ή διοικητική οντότητα που να ονομάζεται Ουκρανία: "Ουκρανία" ήταν μια γενική ονομασία για την παραμεθόρια περιοχή. Τα εδάφη που βρίσκονται τώρα στην Ουκρανία ήταν κατακερματισμένα σε διάφορες υποδιαιρέσεις και οι Ουκρανοί ήταν διασκορπισμένοι γύρω από αυτές τις διοικητικές μονάδες χωρίς ισχυρή αίσθηση ξεχωριστής ταυτότητας ως Ουκρανοί.
Το 1922 η Ουκρανία έγινε ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Καταρχήν, όλες αυτές οι δημοκρατίες ήταν κυρίαρχες, αλλά στην πραγματικότητα κυβερνώνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα με έδρα τη Μόσχα. Το 1939 η Ανατολική Γαλικία (με κέντρο το Λβιβ και επίσημα αναγνωρισμένη ως μέρος της Πολωνίας το 1923) ενσωματώθηκε στη Σοβιετική Ουκρανία ως αποτέλεσμα του Συμφώνου Μολότοφ–Ρίμπεντροπ. Το 1940 προστέθηκαν η βόρεια Βουκοβίνα και η νότια Βεσσαραβία, και πάλι όπως συμφωνήθηκε με τη ναζιστική Γερμανία. Το 1945 η Υπερκαρπαθία προσαρτήθηκε στην Ουκρανία ως αποτέλεσμα της σοβιετικής νίκης επί της Γερμανίας. Το 1954, ο Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ παρέδωσε την Κριμαία στην ουκρανική δημοκρατία.
Το πρόβλημα που αποκαλύπτεται από αυτή την ιστορία είναι ότι, όταν για τον έναν ή τον άλλο λόγο τα υπάρχοντα σύνορα δεν ταιριάζουν πλέον στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ειρηνικός διεθνής μηχανισμός για την αλλαγή τους (σε αντίθεση με την εξασφάλιση μιας εσωτερικά συμφωνημένης αλλαγής στα σύνορα, όπως η δημιουργία δύο κρατών – της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Σλοβακίας – από το ενιαίο κράτος της Τσεχοσλοβακίας το 1993). Η σύγχρονη Ουκρανία είναι μια δημιουργία συνόρων που καθορίστηκαν αρχικά με συμφωνία μεταξύ δύο δικτατόρων (Χίτλερ και Στάλιν) και αργότερα επικυρώθηκαν από τους νικηφόρους Συμμάχους με βάση την αρχή uti possidetis juris ("ό,τι κατέχεις, θα κατέχεις"). Μια σημαντική δυσκολία στην επίτευξη ειρήνης στην Ουκρανία σήμερα είναι ότι ούτε η Ουκρανία ούτε η Ρωσία κατέχουν στην πραγματικότητα όλα τα εδάφη που ισχυρίζονται ότι κατέχουν, επισημαίνει ο Σκιντέλσκι.
Η αρχή του απαραβίαστου των συνόρων συνδέεται στενά με την αρχή της ίσης κυριαρχίας — δηλαδή ότι κάθε κράτος είναι ελεύθερο να επιλέξει όποια εξωτερική ή εσωτερική πολιτική επιθυμεί. Αυτό συνεπάγεται την απόρριψη παλιομοδίτικων ιδεών όπως οι σφαίρες επιρροής ή η εξωτερικά επιβαλλόμενη ουδετερότητα.
Ο Σκιντέλσκι είχε και προηγουμένως επισημάνει ότι η Αμερική δεν είχε ποτέ αποκηρύξει επίσημα το Δόγμα Μονρόε. Όμως η κυβέρνηση Τραμπ επρόκειτο να το επαναδιατυπώσει στη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του 2025, που δημοσιεύθηκε στις 4 Δεκεμβρίου. Η σημασία του εγγράφου αυτού για την κρίση της Ουκρανίας είναι ότι έρχεται σε ρήξη με την έως τώρα αδιαμφισβήτητη στρατηγική προτεραιότητα των ΗΠΑ να υπερασπιστούν τη Δυτική Ευρώπη από τη ρωσική επιθετικότητα. Μάλιστα, κατηγορεί τις ευρωπαϊκές "ελίτ" για "υστερική" υπερβολική αντίδραση στην υποτιθέμενη ρωσική απειλή. Σηματοδοτεί επίσης μια ρήξη με το φιλελεύθερο σχέδιο "αλλαγής καθεστώτων" για να καταστεί ο κόσμος ασφαλής για τη δημοκρατία. Παραδόξως, οι μόνες αλλαγές καθεστώτος που ευνοεί είναι η εκτόπιση των ευρωπαϊκών ελίτ από λαϊκιστικά κινήματα.
Το "Συμπερασματικό Πόρισμα Τραμπ", με ημερομηνία 5 Δεκεμβρίου, ισοδυναμεί με μια εμφατική επαναβεβαίωση του Δόγματος Μονρόε. Η σημασία του για το επιχείρημά μας είναι ότι, εάν η Ουάσινγκτον διατηρεί το δικαίωμα να αστυνομεύει τη δική της στρατηγική περιφέρεια, γίνεται πιο δύσκολο να απορρίψουμε εκ προοιμίου τον ισχυρισμό της Μόσχας ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς παραβίασε την de facto αποδοχή των σφαιρών επιρροής στη μεταψυχροπολεμική συμφωνία.
Κατά τον Σκιντέλσκι, η δυναμική του επανεξοπλισμού στην Ευρώπη έχει κινητήριες δυνάμεις που εκτείνονται πολύ πέρα από τη δηλωμένη λογική ασφάλειας έναντι της Ρωσίας. Ένα αυξανόμενο ρεύμα ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης υποδηλώνει ότι η προσπάθεια επανεξοπλισμού εξυπηρετεί έναν δεύτερο, λιγότερο ανοιχτά αναγνωρισμένο σκοπό. Όπως υποστηρίζουν οι Berg και Meyers, μεγάλο μέρος της ατζέντας επανεξοπλισμού της Ε.Ε. δικαιολογείται μέσω της γλώσσας της ασφάλειας, ωστόσο στην πράξη λειτουργεί ως μια προσπάθεια αναζωογόνησης της ασθενούς παραγωγικότητας και της αποτυχημένης βιομηχανικής βάσης της Ευρώπης – μια βιομηχανική στρατηγική που μεταμφιέζεται σε αμυντική επιταγή, στην πραγματικότητα μια στρατηγική στρατιωτικού κεϋνσιανισμού μετά την πανδημία και τη στασιμότητα. Από αυτή την οπτική γωνία, η επιμονή σε μια υπαρξιακή ρωσική απειλή λειτουργεί όχι απλώς ως στρατηγική αξιολόγηση αλλά ως πολιτική κάλυψη για μια μαζική βιομηχανική κινητοποίηση που οι ηγέτες της Ε.Ε. ελπίζουν ότι θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Η Ευρώπη όντως χρειάζεται νέες πηγές ανάπτυξης, παραδέχεται ο Σκιντέλσκι, προσθέτοντας όμως ότι η προσπάθεια λαθραίας εισαγωγής της βιομηχανικής πολιτικής υπό τη σημαία ενός πολεμικού προσανατολισμού (καλλιεργώντας φόβο και υπερβάλλοντας τις απειλές) δεν είναι ούτε ειλικρινής ούτε αποδεκτή. Η δημιουργία μιας πολεμικής νοοτροπίας για τη νομιμοποίηση της οικονομικής ανανέωσης μπορεί να είναι πολιτικά βολική, αλλά διαβρώνει τον δημοκρατικό διάλογο και κινδυνεύει να εγκλωβίσει την Ευρώπη σε μια διαρκή στρατιωτικοποίηση που έχει ελάχιστη σχέση με τις πραγματικές οικονομικές προκλήσεις της Ευρώπης.
